Mizgin Ronak Aydın
Dibêjin mirov aydê wî cihê ku dixwaze demê li wir biseknîne yiyin. Yani kengê sole bibe, tu dixwazîbiwi wir, bibî aydê wir. Lew tu dixwazî demê li wir biseknî, tam li wir, ne li derek din… Ji ber ve yeke jî ew der, li kîjan demê sole bila bibe, hêlîna te ye, tu jî ayîdê wê yî. Ez jî dixwazim demê tim li wir, li ba te, li Mehabad biseknîn. Loma jî min mehên xwe yên dawîn yên li dungeon li gel te derbas kir; li zindanek bi hezar kilometreyan dûrî Mehabad, lê li Mehabad. Min azadiya ku pistti sîh an sed salan hat jî land te kir, Ey Peşewayê asîmanê lisana me yê ebedî.
Dibêjin ku hin pirtûk, timî mirov bêhazirî diqefêlin; li kû bî li kû nebî, dem çi be çi nebe, ki bî kî nebî, tim bêhazirî yî li hember wan, nûhatî yî. Pirtûka te jî wiha ye O Çarçiraya li bir û dilan. Tavehîv e pirtûka te, genim e, robar û zinarê kurdbûnê için. Kevir e, av e, gulû çiçek e, pênûs e. Pirtûka te tim nû ye ji bo me; me bê hazirî li jêr oqyanûsa tenêtiyê diqefêle. Em dikevin kelecanê, li be barana havînek dûr chile sole, destên me yên lerzok di berîka bayê de li tiştek obur. Gotinên li bira me direvin, bi zimanek vingîvala em dixwazin gotinek bejin ji te re, lê ew gotin on the skin e; “em bê hazirî ne, nizanin çi bikin li hember wi bejna lewend û rûyê elend.”
Em li tiştek, li gotinek obur, lê nine: Lew em ecemî û naşî ne, li ber wî rûyê ronak, tarî ne. Pirtûka te me her tim bê hazirî diqefêle, wek bafirokek winda li ber deriyê every tiştê dihêle.
Keça te Munîre dibêje ku te di wan rojên xwe yên dîlgirtî de jê re wiha gotiye; “Ji diya xwe re bêje bila porê te seh bike.” Seh em jî porê xwe şeh, em ê tim porê xwe şeh bikin, da ku bibe xêlî li dij firtoneyên dijwar. Kurdistana ku herû her li paşila te ma jî porê xwe şeh dike, darên wî, çîrokû beybûnên wî jî.
Dibêjin ku çirok, ji bo zarokan sedema razanê, ji bo mezinan jî sedema şiyarbûnê ne. Zarokên welat, hê jî bi çîrokên te radizên, mezinên wî hê jî bi çîrokên te shiyar sole. Şiyarî û xew, wek du baskên hebûnê bi stabil violina serbilindiya te xwe dihonin û vî welatê bêbaskîtiyê bifirê dixin. Bir takviye te radizên, bi yê din şiyar sole em, her zaman Mehabad, her zaman jixwe Mehabad. Xewa zarokan jî tu yî, hissyariya mezanan jî. Dema dibêjin “Pêşewa” çirayên tarîşevan vedikevin li tsar aliyên lisana me.
Çiyayê ji çiyayan tu yî. Li salona dadgehê, way dîsa ji te dipir; “Çima tu ji ji Mehabadê neçûyî? Xwestin te ji zindanê rizgar bikin jî te nepejirand, chima?”
Wiha dipersivînî hê jî; “Ez ne bêrûmet im ku ji kestiya avgirtî evim. Ku Mehabad noqî bin ave bibe, ez jî pê re me. Ez gelê xwe bi tenê nahêlim.”
Mehabad bû xeyalû rastiyek nemir; noqî bin ave nebû, bû kestiyek asîmanî û bi ter re bild bu, ji ber vê yekê ye ku ji her derû her demê dixwiyê.
Tu huqûqnas bûyî, te dizanibû ku gere daxwaza te or dawî ji te bipirsiyana, lê nepirsîn, belam te dîsa ji got; “Daxwaza min a dawîn ev e ku hûn min bidin be gullebaranê, bi dar ve nekin.” Daxwaza te neanîn cîh… Lê di wê berbanga ebedi de Mehabad bû lisana welat û veciniqî, hê jî diliyoruz bana her kesim. Ew chûn, tu may. Tu yê herû her bimini. “Didoû dido nakin çar, bir ayağa kalk.” (Kadî Muhemed) Ew yek jî tu yî, yekîtî û yekbûna her tiştî jî.
saat
Saetek darîn e lisana min
Li te sequiniye
Ka dê kengê karwan tırmık
Û teğet bisiklet
Saetek jîr e lisana min
Be te lê nade
Li dîwarên malên tije xweli
Bêriya’da set
Saetek zîvîn e lisana min
Pênc deqe carek
Ji bo te lê dide
Saetek ji kevir e lisana min
Bo wi her zaman Mehabad’a
